Diwon had niet gezien dat zijn oma op de bank zat, ze zat te leze.
"Ik wist niet dat er vandaag een gehouden werd, en bovendien heb ik belangrijkere dingen te doen."
Oma knikte, maar ze had zijn antwoord niet gehoord want ze was al weer is haar verhaal verzonken.
Ze wist dat Diwon niet van de mensenracen hield, maar dat mocht natuurlijk niemand weten.
Hij was de zoon van de beroemdste mensenhandelaar, zijn vader had de beste.
Diwon moest helpen in het familiebedrijf, maar hij voelde er niet veel voor.
De mensen werden zo oneerlijk behandeld, gewoon uitgebuit!
Natuurlijk waren het maar mensen, maar zij konden ook gewoon praten.
Voor mensen was het niet toegestaan om te praten, behalve als ze iets gevraagd werd, maar Diwon had ze wel gehoord 's nachts.
In de schuur waar ze sliepen hoorde hij ze 's nachts zacht met elkaar praten in een taal die hij niet kende.
Hij had de keukenmensen er laatst naar gevraagd, maar ze hadden gezegd dat ze geen idee hadden waar hij het over had.
Diwon was van plan ze vanavond op heterdaad te betrappen.
Na zo'n race waren de meesten uitgeput en werd er vaak gepraat 's nachts.
Hij wilde weten wat ze zeiden en of hij ze misschien ergens mee kon helpen.
"He Diwon, ik heb je gemist bij de race. We hebben weer alle rondes gewonnen hoor! Die mensen zijn hun training echt wel waard."
Zijn vader kwam de eetkamer binnen voor het diner.
Er waren veel genodigden, zijn vader moest dit grote succes natuurlijk groots vieren.
Diwon knikte naar zijn vader en ging aan de tafel zitten.
Hij hoopte dat zijn vader niet verder vroeg naar waarom hij er niet was, Diwon kon niet nog meer leugens verzinnen waarom hij niet bij die belachelijke racen was.
Zijn vader was te druk bezig met op scheppen over zijn mensen en vroeg verder niets aan Diwon.
Het diner had lang geduurd, er waren veel genodigden en dus moest zijn vader zich extra uitsloven door genoeg eten op te dienen.
De keukenmensen hadden alles perfect klaargemaakt, alle gasten waren diep onder de indruk.
Het dessert was gefrituurde vingers van de winnaar.
Dit speciale gerecht was bedoeld voor de tien belangrijkste gasten.
Tot Diwon zijn eigen verbazing kreeg hij ook een vinger.
Toen hij zijn vader aankeek glimlachte hij en gaf Diwon een knipoog.
Diwon werd misselijk als hij naar de vinger keek, maar hij wist ook dat als hij het zou laten liggen zijn vader beledig zou zijn en dat er dan vragen zouden komen waarom hij niet bij de race was.
Uiteindelijk heeft hij twee kootjes opgegeten, en onder het mom van dat hij al teveel gegeten had, had hij de rest kunnen laten liggen.
Nu zat Diwon op zijn kamer bij het open raam te wachten tot hij de mensen hoorde.
Het was al lang middernacht geweest, normaal gesproken zouden ze al zijn begonnen.
Misschien dat ze vandaag extra zacht hadden gepraat.
Diwon besloot uit het raam te klimmen en bij de schuurdeur te luisteren.
Het naar beneden klimmen ging moeilijker dan hij had verwacht, zijn kleren bleven aan de takken haken.
Uiteindelijk was het hem gelukt en Diwon stond bij de achterdeur te luisteren.
Heel zachtjes hoorde hij gepraat, het waren maar twee mensen die steeds het woord hadden.
Diwon kon door een kier naar binnen gluren en zag alle mensen aangekleed in het middenpad zitten.
Twee mannen stonden vooraan te praten, Diwon kon horen wat ze zeiden maar het was weer in die vreemde taal dus verstaan kon hij het niet.
Het leek alsof ze een toespraak aan het houden waren.
Opeens deden alle mensen hun vuist in de lucht en stonden op.
Diwon zag dit en begon in paniek te raken, ze zouden toch niet een opstand beginnen.
Zonder er bij na de denken trok Diwon de achterdeur open en stromde naar binnen.
Alle mensen zaten hem vreemd aan te kijken, die blikken veranderden snel en ze keken kwaad.
Diwon voelde zich nu nog ongemakkelijker, wat moest hij nu doen?!
"Ik kan jullie helpen"
Groetjes,
Fien
Fien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten